Gezinshuis ZorgSamen vangt kinderen op met een meervoudige handicap of medische problematiek: "We hebben ons gecommitteerd aan deze kinderen. We zijn er voor ze, wat er ook gebeurt."

Weblogbericht | 12-01-2022

Drie uur ’s middags. Het is gezellig druk in het gezinshuis van Wynette en Wietze de Vries. Samen met een team van professionals runt het echtpaar het gezinshuis waar nu 9 kinderen en jongeren wonen tussen de 1 en 18 jaar. Iedereen is net terug van school of een vorm van dagbesteding. Behalve dreumes Ruben, die een nachtje kwam toen hij 3 maanden was, maar er nog steeds is.

In een rolstoel zit Mark (3) geconcentreerd te spelen met zijn speelgoedpiano. Hij liep als baby ernstig hersenletsel op. Tegen zijn ouders loopt een strafrechtelijk onderzoek – er zijn vermoedens van mishandeling. Wynette: ‘Om de zoveel tijd gaat Mark naar zijn biologische ouders, want ze hebben nog steeds de voogdij.’

‘Je zit vrijwel altijd in een “dramadriehoek”. Toch betrekken we de biologische ouders als het kan zoveel mogelijk. Maar we hebben ook te maken met rechtszaken. Bijvoorbeeld doordat ouders weer voor hun kind willen zorgen, terwijl ze niet voor zichzelf kunnen zorgen.’

In 2002 kwam Waylon, nu 17, hun eerste gezinshuiskind: 

‘Ik werkte nog als verpleegkundige en Wynette als levensmiddelentechnoloog’, vertelt Wietze. ‘We wilden altijd een groot gezin en hebben zelf drie jongens, nu 9, 14 en 17. Een plek bieden aan een kind dat het thuis moeilijk heeft, daar gingen we voor.’

Van idealisme naar realisme

‘We zijn van idealisme naar realisme gegaan’, vertelt Wynette. ‘Waylon werd verslaafd geboren en liep hersenletsel op. Hij vroeg veel aandacht. Zijn moeder, een voormalige lerares, zwierf twee jaar met hem rond. Mede daardoor heeft hij een hechtingstoornis.’

Het gezinsleven was moeilijk te combineren met werk. In 2003 zeggen Wietze en Wynette hun baan op. Ze nemen mensen in dienst om hen te ondersteunen. Nu kunnen ze ook af en toe op vakantie met hun drie zonen. Ieder jaar gaan ze ook met z’n allen op vakantie – ook met de kinderen die veel medische zorg nodig hebben.

Het netwerk van de ouders en kinderen is meestal ingewikkeld, vertelt Wynette.

Positieve wending

Het is mooi, maar soms ook frustrerend om gezinsouder te zijn, vinden ze. Het zijn geen verhalen om vrolijk van te worden. Zijn er kinderen wier leven – ondanks hun slechte start – een positieve wending heeft gekregen?

Wietze wendt zich tot Julie (13), een meisje van de Antillen dat sinds haar tweede jaar bij hen woont. ‘Hoe vind jij het hier, Julie?’, vraagt hij haar. ’Ik vind het fijn hier’, antwoordt ze. Wietze: ‘Toen jij een baby was, was je…? ‘Dood’, antwoordt Julie. ‘Wat vind je leuk om te doen? ‘My little pony, kleuren en Doornroosje.’ Gaan we tekenen op mijn arm?, vraagt ze aan Wynette, terwijl ze zich nestelt op haar schoot. Dat valt sowieso op: Wynette is continu omringd door kinderen die met haar willen knuffelen.

Toen Julie 7 maanden oud was, was ze klinisch dood, legt Wietze uit. ‘Verstandelijk heeft ze het niveau van een kind van vier. Ze maakt een gelukkige indruk. En ook Mark is een tevreden jongen, ondanks zijn beperkingen. Chris (17) is de oudste, hij is echt de grote broer en ontwikkelt zich goed.’ Ruben klimt op Chris’ rolstoel en drukt verschillende knopjes in. Chris geniet er zichtbaar van.

Wynette:

‘Ons gezinshuis is ons levenswerk. Nooit denken we: we houden ermee op. We hebben ons gecommitteerd aan deze kinderen. We zijn er voor ze, wat er ook gebeurt.’

De namen van de kinderen die wonen in gezinshuis ZorgSamen zijn om privacyredenen gefingeerd.

Dit artikel komt uit het E-Magazine Gezinshuizen 2020. Daarin vind je veel informatie over deze vorm van gezinsgerichte opvang en lees je nog meer verhalen uit de praktijk.