Interview met ambassadeur Jeugd Anne van Dorp

Weblogbericht | 01-11-2020 | voor Jeugd & Gezin

Ambassadeur Anne van Dorp, werkzaam bij Lokalis in een wijkteam in Utrecht, legt uit dat de ambassadeurs waardevol zijn door hun ervaring vanuit de dagelijkse praktijk. Daardoor kunnen zij de beroepsgroep goed vertegenwoordigen. ‘Op beleidsniveau worden vaak gesprekken gevoerd over ontwikkelingen en beleidsinterventies in de jeugdhulp door managers, directeuren en beleidsmedewerkers van gemeenten en ministeries. Maar zij zijn vaak niet de mensen die de laatste vijf jaar op de werkvloer hebben gestaan. Om die reden wilde het ministerie van VWS graag mensen inzetten die het uitvoerende werk doen en die vanuit een ambassadeursrol kunnen meedenken op beleidsniveau. Het grote voordeel is dat wij direct vanuit de werkpraktijk input leveren.’

Voorkomen van verloop

Eén van de ambassadeurs houdt zich bezig met de vraag hoe startende medewerkers ondersteund worden in het zich eigen maken van het vak. Anne vertelt: ‘Op sommige werkplekken in de jeugdzorg is het verloop heel hoog. Daarom is een van mijn collega-ambassadeurs bezig met een onderzoek naar startende medewerkers. Ze onderzoekt welke inwerkprocedures er zijn binnen jeugdhulporganisaties in verschillende regio’s. Wat maakt dat mensen op een goede manier in het vak geïntroduceerd worden, plezier in het vak blijven houden en zich kunnen ontwikkelen? De uitkomsten hiervan kunnen op landelijk niveau worden gebruikt. Organisaties kunnen daarmee hun inwerkprogramma’s verbeteren, waardoor nieuwe medewerkers zich competent, toegerust en veerkrachtig voelen in hun vak. Dit zodat het verloop minder groot wordt en mensen niet na een aantal jaar zeggen: Ik ga als bakker aan de slag.’

Hoe zorg je dat gezinnen en jongeren zelf de regie krijgen en houden?

Een belangrijk aandachtspunt in de jeugdzorg is: hoe zorg je ervoor dat gezinnen en jongeren zelf de regie over hun zorgtraject krijgen en houden. ‘Ik merk vanuit mijn rol als gezinsbegeleider van het wijkteam, dat wij veel waarde hechten aan het eigenaarschap en de regie bij de cliënt’, legt Anne uit. ‘Het begint al bij de start. Hoe wil de cliënt zelf met zijn of haar probleem aan de slag? Het is belangrijk dat we praten met degenen aan wie wij hulp, ondersteuning en zorg bieden en niet dat wij alleen óver hen praten. Ook zijn we nu veel meer bezig met: waar vraagt dit gezin om? En hoe kunnen wij die gevraagde hulp bieden. Voorheen werkte dat vaak omgekeerd. Dan werd er naar het aanbod gekeken en hoe de cliënt daarin paste.’

‘Toevallig had ik onlangs een interessant gesprek met een teammanager van Lokalis over het T-café (het Thuiszitterscafé), gaat Anne enthousiast verder. ‘Ons Voortgezet onderwijsteam had gemerkt dat bij thuiszittende jongeren een aantal gemeenschappelijke thema’s spelen. Op basis van dit inzicht uit de praktijk zijn zij gaan onderzoeken: wat kunnen wij aan de thuiszitters en hun ouders bieden, zodat zij geholpen zijn? Zo is het T-café ontstaan. Dit is een plek waar ouders samenkomen om te praten over hun thuiszittende jongeren. Onder begeleiding gaan ze in gesprek. Daardoor kunnen ouders elkaar ook bekrachtigen in wat ze hebben bereikt. Zo kunnen ze elkaar stimuleren en van elkaar leren. Het mooiste aan dit initiatief is, vind ik, dat het echt ontstaan is, vanuit de behoefte van de praktijk’.