Leren en Verbeteren met Ervaringen in de regio’s Flevoland en Twente

Weblogbericht | 15-05-2022 | voor Jeugd & Gezin

Om duidelijk te laten zien wat voor ervaringen op het gedeeld kunnen worden, schreef zij dit voorbeeldverhaal* van een moeder met een autistische dochter gebaseerd op gebeurtenissen binnen het jeugdhulpstelsel.

Passende zorg

‘Onze dochter Chantelle bleek klassiek autisme te hebben. Daarmee startte voor ons een traject van zoeken naar de juiste behandelingen en wachten op de start van passende ondersteuning. Onze dochter was niet altijd de makkelijkste en geloof me, dat heeft niets met haar vorm van autisme te maken. Volgens mijn man heeft ze dat van mij: een goede dosis eigenwijsheid. Weten wat je wilt en wat je nodig hebt om te kunnen groeien en ontwikkelen. Laten we wel wezen, dat wil ieder kind toch?

Ze is een pienter meisje, dat ondanks – of is het dankzij haar vorm van autisme, zo graag contact en verbinding zoekt met de mensen om haar heen. Als dat vroeger niet lukte, als mensen haar niet begrepen of als ze haar zin niet kreeg, kon ze enorm boos en gefrustreerd worden. Haar driftbuien bestonden uit schoppen, slaan, met haar hoofd tegen de muur bonken, aan de haren van ons of van de hulpverleners trekken en dingen stukmaken. We hebben het allemaal meegemaakt.

Daarom bleef ik naar goede begeleiding en goede dagbesteding zoeken. Ook het vinden van passend onderwijs toen ze oud genoeg was, was zo belangrijk voor haar. En wat voor de één goed is, is dat voor de ander niet. Zo simpel is het. Het resultaat van onze zoektocht was, dat ik drie keer per week Chantelle naar de -in onze ogen- passende dagbesteding bracht. 70 kilometer van waar wij toen woonden! We deden het met liefde en naar ieders tevredenheid, maar het was een opgave.

‘Inmiddels zijn na maar liefst dertien maanden wachten de behandelingen eindelijk gestart’

Angststoornis

Een aantal jaar geleden ontwikkelde onze dochter eet- en angststoornissen. De GGZ-instelling die de diagnose gesteld had, bleek haar na vijf maanden wachten niet te kunnen behandelen. Terwijl ze tijdens het diagnoseproces een vertrouwensband opgebouwd had met de orthopedagoog/psycholoog. Een vertrouwensband die voor ieder kind, maar zeker voor Chantelle zo belangrijk is om een succesvolle behandeling te kunnen hebben. Het was een enorme teleurstelling voor ons.

Inmiddels zijn na maar liefst dertien maanden wachten de behandelingen eindelijk gestart en het lijkt erop dat het zijn vruchten afwerpt. Er wordt aan tafel niet meer met eten gegooid en ze krijgt redelijk wat naar binnen.’

* Dit verhaal is geschreven op basis van meerdere gebeurtenissen die op het Vertelpunt zijn gedeeld. Het verhaal is dusdanig aangepast dat het niet meer te herleiden is naar de waar gebeurde praktijkvoorbeelden om zo de privacy te waarborgen.