Het verhaal van Marco: “Mijn judoleraar en werkgever zagen mij echt staan”

Nog voordat Marco geboren was, was er al sprake van huiselijk geweld waarbij Marco’s moeder werd mishandeld door zijn vader. Helaas hield het geweld ook na Marco’s geboorte niet op. Toen hij een half jaar was, verliet zijn moeder Marco’s vader en nam de kinderen mee.  

Er volgde een periode van onderzoeken en verschillende instanties werden betrokken. “Ik las in één van die rapporten dat mijn vader niet voldeed om een goede ouder te zijn en matige opvoedingstechnieken had. Ook werd er een casus in behandeld waarin hij mijn broertje op tweejarige leeftijd in de meterkas had opgesloten.” Ondanks al deze rode vlaggen vond men het toch bevorderlijk voor Marco en zijn broer om een omgangsregeling te starten, waardoor ze hun vader konden blijven zien. Helaas betekende dat ook dat zijn vader Marco bleef mishandelen. 

Minder dan een hond 

“Mijn vader noemde we waardeloos, nog minder dan een hond, sloeg mij en ik kon om de kleinste dingen afgestraft worden. Als baby al zette hij mij soms in de maxicosi op zolder, omdat hij vond dat ik te veel huilde.” Het zorgde ervoor dat Marco op zijn tenen ging lopen om zo te voorkomen dat iets escaleerde. En -kwam hij later tot het besef -dat hij alles alleen deed en alles probeerde te begrijpen. “Want als ik alles alleen oploste en mijn vader probeerde te begrijpen, dan scheelde dat weer één keer boos worden.” Ook naar de buitenwereld hield hij een masker op. “Dat had ook te maken met de dreiging van mijn vader dat als ik iets over de mishandeling vertelde hij mijn moeder of andere mensen waar ik om gaf iets aan zou doen.” 

Weglopen 

Toen Marco 8,5 was liep hij weg van huis. Dat heeft uiteindelijk een aantal zaken in gang gezet, waardoor hij niet meer naar zijn vader terug hoefde en bij zijn moeder en stiefvader bleef. Helaas miste hij ook daar de liefde en aandacht.  

Om Marco wat weerbaarder te maken, vond zijn stiefvader het een goed idee als hij op judo ging. Daar ontmoette hij zijn judotrainer. De eerste persoon bij wie Marco het gevoel kreeg dat hij werd gezien. “Hij gaf mij het gevoel dat ik thuis niet kreeg en wat ik nodig had. Waar mijn oma mij vooral liefde gaf en een veilig gevoel, was dat bij mijn judoleraar anders. Hij zag met echt staan om wie is was. Niet omdat ik een kleinzoon ben, maar omdat ik Marco ben.” 

Hij zag me echt staan om wie ik was. Niet omdat ik een kleinzoon ben, maar omdat ik Marco ben.

Excelleren in judo 

Het feit dat zijn judoleraar hem zag staan, zorgde ervoor dat hij in deze sport kon excelleren. “Ik vond judo heel leuk. Uiteindelijk stond ik 7 uur per week op de mat en mocht ik samen met hem lessen verzorgen als assistent-trainer. Dat waren momenten waarop ik kon leren, dingen kon ervaren en voldoening kreeg. Als ik die judotrainingen niet had gehad zou mijn leven er echt minder rooskleurig uit hebben gezien.” 

In zijn latere leven was het zijn huidige werkgever die potentie in hem zag. “Hij bood mij na mijn stage gelijk een baan aan en heeft mij intensief gecoacht. Dat alleen al vond ik een blijk van waardering. Dat iemand met zo’n status en een druk werkschema tijd voor mij vrijmaakte om mij tweewekelijks te coachen.” Tijdens één van die persoonlijke coachingsgesprekken zag Marco echt de tranen in de ogen van zijn werkgever staan en stak hij Marco een hart onder de riem. “Dat zijn wel momenten dat je ziet dat iemand heel veel om je geeft. Dat je er mag zijn en dat je het waard bent. Dat heb je ook nodig als tegengif voor al die keren dat je als kind te horen hebt gekregen dat je er niet mag zijn en dat je niet goed genoeg bent.  

Dat je er mag zijn en dat je het waard bent heb je ook nodig als tegengif voor al die keren dat je als kind te horen hebt gekregen dat je er niet mag zijn en dat je niet goed genoeg bent.

Je mag er zijn 

Het advies dat hij iedereen dan ook wil meegeven is om kinderen echt te zien. “Ga het gesprek aan met het kind, laat zien dat hij of zij er wel toe doet, geef ze aandacht. Ook als kinderen en ouders heel vrolijk doen. Je weet nooit wat achter de gesloten deur gebeurt.”  

Daarnaast heeft Marco het idee dat kinderen veel minder serieus worden genomen, waardoor het recht op ouderschap groter lijkt dan het recht op veiligheid voor kinderen. Als hij kijkt naar zijn eigen jeugd waren er zoveel incidenten en rode vlaggen. En toch is er lange tijd geen belletje gaan rinkelen, waardoor de mishandeling door bleef gaan. Daarom wil Marco meegeven: “Laten we kinderen serieus nemen in de zin dat ze volwaardig zijn. We moeten niet het makkelijkste kiezen voor volwassenen, maar wat het beste is voor het kind.”