Gezinshuis Talenten van de Toekomst
In de praktijk
Ik ben Anneke Veenstra, en mijn partner Danielle de Vries en ik zijn bevlogen gezinshuisouders van het gezinshuis Talenten van de toekomst. In ons gezinshuis wonen op dit moment vier gezinshuiskinderen en twee pleegkinderen. We houden van dieren, de natuur en wonen in het prachtige Drenthe, waar we een boerderij hebben met vier slaapkamers en zes appartementen in het achterhuis. We hebben allerlei dieren, onder meer varkens, kippen en alpaca's.
'Het gezin is de beste plek om talent en kwaliteit van kinderen en jongeren te ontwikkelen.'
Onze visie is dat kinderen en jongeren geen probleem maar de toekomst zijn, daarom willen wij ze graag begeleiden en opvoeden. Wij voelen ons verantwoordelijk om kinderen en jongeren, die niet thuis kunnen wonen, een basis te bieden binnen ons gezin in plaats van een verblijf in een residentiële instelling.
Wij zijn van mening dat het gezin de beste plek is om talent en kwaliteit van kinderen en jongeren te ontwikkelen. De kern van onze werkwijze is een traumasensitieve aanpak waarin we een vertrouwensrelatie aangaan met het kind en hechtingsgericht aansluiten.
Wij hebben een gezinshuis, gespecialiseerd in pubers. We werken met een aantal uitgangspunten: wij ervaren kinderen niet als probleem maar als volwaardig lid van de maatschappij en voor de toekomst. De pubers die bij ons binnenkomen hebben gemiddeld 4,5 plaatsingen achter de rug.
Bij ons geldt: eens geplaatst, blijft geplaatst. We zeggen tegen ze: ‘Wat je hier ook doet, we gaan met je kijken wat het beste is voor jou. Daarin heb je zelf de regie met onze ondersteuning en begeleiding.’
Kinderen komen op een moeilijke leeftijd binnen, rond de 14 jaar en ze treden dan toe tot ons gezin. Ook al maken ze een volgende stap, ze blijven met ons verbonden en komen allemaal terug met kerst.
Onze eerste jongere werd 21 jaar, en ook wij werden uitgenodigd voor haar verjaardag. Dan staan twee families samen haar 21e verjaardag te vieren. Alle familieleden bedankten ons nogmaals voor de hulp in de moeilijke periode in haar leven en dat voelt goed voor ons allemaal.
'Wij voeden het kind op zoals we een eigen zoon of dochter op zouden voeden. Ik zie vaak dat mensen onderscheid maken tussen eigen kind en de gezinshuiskinderen.'
We werken vanuit een onvoorwaardelijke relatie en aanwezigheid en ondernemen veel samen. Zo stappen we met z’n negenen in het vliegtuig naar Turkije of met de bus naar België. Dan leer je elkaar kennen en krijg je een vertrouwensband.
We zijn beiden pedagogisch geschoold en zetten traumaverwerking en therapie in op de weg naar volwassenheid. Als het kind erachter staat, dan komt de EMDR therapeut van Yorneo.
Tot nu toe zijn we er altijd bij geweest en hoeven we dan niet te vragen hoe het ging tijdens de therapie. Het hele gezin weet waar het kind doorheen gaat.
We werken met het hele systeem, dus samen met de ouders en de familie. Ouders schamen zich soms, en je ziet veel verdriet. Daarom zeg ik in het eerste gesprek: ‘Ik zal nooit op jouw plek gaan zitten. Er is maar één moeder en ik eer jou als moeder. De opvoeding is misschien niet gelukt maar dat gaan we vanaf nu samen doen.’
Dan zie ik dat ouders zich gaan ontspannen. Kinderen gaan 1 of 2 weekenden per maand naar huis: ze mogen geconfronteerd worden met de situatie waaruit ze gehaald zijn en mogen beleven dat de situatie bij hun ouders een belangrijk onderdeel van hunzelf is.
Als ze het verschil zien, dan kunnen ze een keuze maken voor hun toekomst. Als er conflicten zijn geweest, dan kunnen wij bemiddelen. Zodat ouders en kinderen uit conflict raken.
Wij normaliseren en zeggen: ga sporten en geniet daarvan! En word je vijftien? Ga dan werken. De een gaat z’n rijbewijs halen, waar wij de helft van betalen, de ander een game-pc. De kinderen verzorgen zichzelf tot in de puntjes, daarin leren ze van elkaar.
Elke dag aan tafel hebben we thematische besprekingen over actualiteiten maar ook over seks, drugs, drank. De dynamiek in huis is heel mooi: het is echt een feestje om hier te mogen zijn.
'Autonomie vinden wij heel belangrijk: het kind vertelt het verhaal en niet de hulpverleners. In het verlengde daarvan kent het kind de oplossing en daar luisteren we naar.'
Wie is erbij betrokken?
Wij zijn aangesloten bij Gezinshuis.com, dat is een franchise zorgorganisatie voor gezinshuizen. We krijgen onze kinderen binnen vanuit Yorneo, de jeugdhulpaanbieder. Gezinshuis.com organiseert assessments, trainingen en cursussen, intervisie en coaching.
Yorneo is een fijne samenwerkingspartner en eindverantwoordelijk voor de kinderen. In goede samenwerking met de ambulant werker en de gedragswetenschapper stemmen wij af over het heden en de toekomst van de kinderen.
Waarom is dit een leerzaam praktijkvoorbeeld?
Het is voor ons zo simpel maar men kan leren om het kind als uitgangspunt te nemen. Hou op met regels, maar hou van het leven en van elkaar. Hou elkaar vast, geef elkaar liefde en deel het mooie van het leven.
Mensen zijn altijd met regels bezig maar wij proberen dat niet te doen. Wij hebben wel normen en afspraken. Als er iets gebeurt, dan gaan we rond de tafel, en maken we afspraken. Werkt het niet, dan maken we nieuwe afspraken.
Wij leiden het mooiste leven wat we kunnen, en delen dat met de kinderen. Als je het niet aan hen laat zien, dan weten ze niet dat het er is. Als je het laat zien, dan wordt het een van hun ambities.
Tot welke gedragsverandering heeft het geleid?
We werken samen met Hogeschool Windesheim: er staat een filmpje op onze site hierover. Ook zijn we gevraagd voor de denktank van Hogeschool Leiden: vier keer per jaar komen we bij elkaar om de methodiek rondom jeugdhulp verbeteren.
De traumatherapeut van Yorneo droeg bij aan een congres voor jeugdartsen en verpleegkundigen georganiseerd door het UMC Groningen. Daar werd ik geïnterviewd over de impact van trauma in het gezinshuis en ik heb ze tips gegeven over omgang met kinderen met trauma.
Zodra er een ouder bij is, richt de arts zich op de ouders. Dat doen we hier juist niet: er waren hier een keer twaalf hulpverleners bij een meisje maar ik zei tegen het meisje: ‘draai je stoel en vertel je verhaal.’
Elk kind wil gezien en gehoord worden. Een ander kind zei dat ze zich schaamde dat ze in de jeugdzorg zit. Maar ik zei: ‘Jij bent niet je verhaal. Jij bent een talentvol meisje in het hier en nu met een fantastische toekomst voor je. En dat mag je vertellen.’
Met welke dilemma’s hebben jullie te maken gehad?
Iedere keuze is voor ons progressie. Niets is negatief. Net als ons eigen leven: je neemt nieuwe beslissingen bij knelpunten en je gaat verder. Dit is voor de kinderen niet anders.
We moeten ophouden met de labels getraumatiseerd/cliënt/jeugdzorg en we moeten de kinderen als mens zien. Je hoeft de problemen niet direct op te lossen maar je moet eerst luisteren. Sluit aan bij de kinderen.
'Jeugdzorg wordt de laatste jaren heel negatief in het nieuws belicht. Er is zoveel positiefs ook in de jeugdzorg, laten we ons daarop richten.'
Is er een vervolg en zo ja, hoe ziet dit eruit?
De samenwerkingen met de hoge scholen zijn een mooi vervolg, ik hoop dat er meer uit komt. Verder zie ik nog veel emancipatiemogelijkheden voor ouders en kinderen in de Jeugdzorg, laten wij ze erkennen, gelijkwaardig behandelen en opleiden zodat ze grip krijgen op hun eigen leven. Maak ze tot specialist van hun eigen leven daar zie ik nog veel kansen
Hoe ziet de prognose eruit?
We hebben hard gewerkt: we waren manager en boekhouder. We willen ons mooie leven delen met kinderen. Ik wil dit de komende tien jaar nog doen. De kinderen blijven aan ons verbonden maar het is net als bij een gewone familie; daar is het ook niet altijd zeker dat kinderen hun ouders nog blijven zien. Maar loslaten doen we niet meer.
Meer weblogberichten
Reactie toevoegen
U kunt hier een reactie plaatsen. Ongepaste reacties worden niet geplaatst. Uw reactie mag maximaal 2000 karakters tellen.
Reacties
Er zijn nu geen reacties gepubliceerd.