Het verhaal van Ian (14): Wijkgerichte oplossing brengt rust bij ouders en kind

Wijkgerichte hulp 

Om een lang verhaal kort te maken: Ian bleef diep ongelukkig thuis. Omdat er voor hem geen andere passende school in de buurt was, zocht zijn moeder naar andere mogelijkheden. Zo kwam ze bij het jeugdteam terecht, om te kijken of Ian wellicht naar een zorgboerderij kon om haar overdag wat te ontlasten. ‘Mijn ervaringen met het jeugdteam waren niet bijzonder goed’, zegt ze eerlijk. ‘Tot we verhuisden en ik met jeugdprofessional Amanda van Schijndel kreeg te maken. Er was meteen een klik. Amanda ging daarnaast voortvarend te werk om ons gezin te helpen met een oplossing op maat.’  

‘Een nieuw hulpverleningsplan werkt alleen als het kind gemotiveerd is om mee te doen. Daarom was het belangrijk om vanaf het begin Ians ideeën daarover te horen.’ 

Zelfredzaamheid vergroten 

Amanda (stichting Jeugdteams) is sinds 2015 in Dordrecht bij de start van de wijkteams betrokken, die passende zorg inzetten voor kinderen die levenslang en levensbreed hulp nodig hebben. Amanda: ‘In alle dossiers over Ian is sprake van een complexe kinderpsychiatrische problematiek. Zo heeft Ian de diagnose ADHD, autisme, genderdysforie en daarnaast lichamelijke beperkingen. Ook is er sprake van een verstandelijke beperking. Maar wat zeggen die diagnoses nu nog en hoeveel waarde moeten we daaraan hechten? Veel belangrijker is dat we weten waar hulp nodig is, wie Ian is en zijn gezin. Wat zijn sterke en zwakke punten zijn en hoe we zijn zelfredzaamheid kunnen vergroten.’  

Motivatie kind 

Amanda startte met een kennismaking met het gezin en met Ian. ‘Een nieuw hulpverleningsplan werkt alleen als het kind gemotiveerd is om mee te doen. Daarom was het belangrijk om vanaf het begin Ians ideeën daarover te horen. Ik heb Ian gevraagd tekeningen te maken over verschillende levensdomeinen en zijn wensen daarin aan te geven. Hij kon via een smiley of een droevig gezicht aangeven wat hij daarvan vond. Na die gesprekken, in combinatie met een in kaart gebrachte ontwikkelingsanamnese, zijn er hulpvragen opgesteld. De ondersteuning gericht op deze hulpvragen is afgestemd met de betrokkenen. Ook is er nog ondersteuning toegevoegd, zodat er een passend aanbod werd gecreëerd.’ 

Ze vervolgt: ‘Ian voelde zich door zijn onderwijservaring ontzettend gediskwalificeerd. Wij hebben voor hem een zorgboerderij gevonden, die docenten in dienst heeft die wat onderwijsopdrachten naar behoefte kunnen aanbieden. De zorgboerderij en de docenten bieden allerlei opdrachtjes aan, zorgen dat Ian een dagritme krijgt en verzorgen zo zijn zelfstandigheid. Ian is daar nu drie dagen in de week. De zorgboerderij wordt vanuit de Jeugdwet betaald. Ook op ander gebied zijn er grote stappen gezet. Zo weten we dat de betrokken scholen nu meer bereid zijn om buiten de kaders mee te denken in oplossingen. Zo kunnen ze in de toekomst kinderen als Ian op een andere manier begeleiden.’ 

‘Het samendoen is de kern van ons werk. Met dat als startpunt zorg je voor alle nodige expertise en betrek je de juiste mensen bij de hulpverlening.’ 

Rust in gezin 

‘Natuurlijk kijken we niet alleen wat het kind nodig heeft, maar ook wat de ondersteuning kan opleveren voor het gezin’, vertelt Amanda verder. ‘Nu Ian drie dagen in de week elders verblijft, komt er wat rust in het gezin en dat is erg belangrijk. Daarnaast hebben we een zorgaanbieder gevonden die thuis ook alle zorg kan aanbieden die het gezin nodig heeft. Zo komt er een keer in de week een ambulante begeleider bij het gezin thuis. Die bespreekt hoe je kunt omgaan met boosheid, belemmeringen en diagnoses. Door deze begeleiding krijgt Sandra weer de mogelijkheid om ouder van Ian te zijn en niet alleen verzorger. Ook zijn we aan het onderzoeken hoe we Ian op het gebied van genderdysforie kunnen helpen.’ 

Sandra is blij met de hulp. ‘Toen Ian nog maar een baby was, wisten wij al dat hij bijzonder was. En hoe graag we ook een tweede kind wilden, leek het ons verstandiger om het bij Ian te houden omdat de kans groot was dat we nog een kindje met complexe problemen zouden krijgen. We besloten alle tijd en energie in Ian te stoppen. Sinds twee jaar helpt Amanda nu ons gezin en is er veel veranderd. De stappen die zijn gemaakt, het meedenken met ons als gezin en het feit dat Amanda niet alleen naar het kind kijkt, maar ook naar wat er binnen ons gezin mogelijk is. Zij zorgt ervoor dat alle begeleiding met elkaar samenwerkt, zodat ik daar als ouder niet meer achteraan hoe te gaan. Ik kan me daardoor meer focussen op de zorg voor Ian.’  

Bijbaantje 

‘Ik ben echt megatrots dat Ian nu enorme grote stappen maakt. Zo gaat hij alleen naar het winkelcentrum en wil hij ook graag een bijbaantje. Daarvoor is hij zelf de stad ingegaan en is hij een movie & game-merchandise shop binnengestapt om te vragen of ze een stagiaire nodig hadden. Zaterdag was hij op gesprek en heeft hij zijn situatie uitgelegd. De eigenaar vond het erg interessant, maar heeft op dit moment niemand nodig. Hij belt Ian zodra er een plekje beschikbaar is. ‘Dat heeft hij gewoon voor elkaar gebokst’, aldus een trotse Sandra.  

De ontspanning bracht ook nieuwe spanning met zich mee. Sandra stortte in 2018 lichamelijk in en kreeg problemen met de darmen, en haar hart. ‘Ik wilde net weer iets voor mijzelf doen en vriendinnen gaan bezoeken, toen ik darmklachten kreeg.’ Vervolgens brak Sandra haar rug, wat een lange herstelperiode met zich meebracht. ‘In mei 2020 kreeg ik een acute hartaanval, waarvan ik nu nog herstellende ben.’ Amanda ziet vaker dat ouders lichamelijk instorten als eindelijk de hulpverlening goed op gang is gekomen. ‘Dat geeft aan hoeveel ouders er nu op hun tandvlees lopen en hoe belangrijk het is dat wij een deel van die zorg van hun schouders kunnen halen.’ 

‘Door het vertrouwen in Amanda heb ik bepaalde dingen kunnen loslaten en heeft Ian zulke grote stappen kunnen maken.’ 

Passie en loslaten 

‘Ik vind het heel belangrijk om vanuit passie te werken, dus deze werkwijze voelt voor mij heel normaal’, vertelt Amanda verder. ‘Dat begint met een stuk vertrouwen. Het samendoen is de kern van ons werk. Met dat als startpunt zorg je voor alle nodige expertise en betrek je de juiste mensen bij de hulpverlening, zodat ouders niet telkens zelf naar een ander loketje hoeven te gaan. Je moet de jeugdzorgkaart kennen, de aanpalende wetgeving en al die kennis gebruiken en aan elkaar verbinden. En je moet zorgen voor een doorlopende lijn in hulp, ook als je – zoals ik – uiteindelijk de zorg voor een gezin overdraagt. Zo heb ik Sandra gevraagd wat zij nodig heeft om deze overgang naar een andere hulpverlener te maken. Ook kon ze aangeven als er geen klik was tussen haar en de nieuwe contactpersoon.’ 

Sandra: ‘Als ouder word je vaak door hulpverleners als zeurders weggezet. Maar wij kennen ons kind als geen ander en weten wat hij nodig heeft. Het is een verademing als je dan iemand treft die zich wel honderd procent voor jou en je kind wil inzetten. Door het vertrouwen in Amanda heb ik bepaalde dingen kunnen loslaten en heeft Ian zulke grote stappen kunnen maken. Dat zie je niet vaak. Je moet echt zo’n liefde hebben voor dit werk en voor deze kinderen en jongvolwassenen om je er zo in te bijten om dit te doen. We zijn net begonnen met de overdacht en ik moet zeggen dat ik daarin vertrouwen heb, al zal ik Amanda erg missen.’