Zorg voor de Jeugd vroeg 5 jongeren: Wat voor impact heeft de coronacrisis op jouw leven?

Weblogbericht | 16-05-2022 | voor Jeugd & Gezin

Hart voor de Jeugd stelde ook vijf jongeren in haar omgeving de vragen: wat voor impact heeft de coronacrisis op jouw leven? En vooral: hoe voel je je hierover?

De ggz geeft aan dat kinderen en jongeren in de afgelopen periode meer met stress- en depressieklachten kampten dan voorheen. Volgens de branchevereniging voor geestelijke gezondheidszorg zijn er steeds meer aanwijzingen dat kinderen en jongeren negatieve gevolgen overhouden aan het stilvallen of verminderen van sociale interacties.

Door een lockdown hebben zij niet de veiligheid, vrijheid en ruimte voor experimenten die nodig is voor hun ontwikkeling. Ook gezinsproblematiek is een aandachtspunt: zorgen over huiselijk geweld en misbruik nemen toe. De ggz is bang dat gevaarlijke situaties kunnen ontstaan door het gebrek aan contact met veilige volwassenen.

"Ik heb geen idee wanneer het een keer ophoudt."

Els* (17) zit in de laatste klas van het VWO. Geen probleemkind, veel vrienden en vriendinnen, een fijn gezin. Toch merkt ze dat corona ook haar leven op zijn kop zet. ‘Het gaat van kwaad tot erger lijkt het. Eerst de periode in het begin van dit jaar, waarbij we steeds vaker online les kregen. Een manier die bij mij niet goed werkt, omdat ik het echte contact met de docent mis. En dat in mijn examenjaar! Ik kan me niet goed voorstellen dat we ons zo goed kunnen voorbereiden op ons examen. Als we dat tenminste nog krijgen. Alleen daarover krijg ik al stress.

Wat me het meeste doet, is dat ik gewoon mijn vrienden en vriendinnen niet meer kan zien op een normale manier. Mijn ouders zijn erg voorzichtig en zien bijna niemand meer. Ze eisen dat niet van mij, maar ik word zelf daardoor ook voorzichtiger. Feestjes heb ik niet meer, lekker gezellig de stad in na school is er ook niet meer bij. Chillen met mijn vrienden in het weekend kan ook niet meer. Naar de film is ook niet meer zo leuk met al die maatregelen. Het hele leven staat op zijn kop en ik heb ook geen idee wanneer het een keer ophoudt. Daar heb ik nog het meeste last van. En dan noem ik nog niet eens dat mijn schoolreis in de vijfde niet doorging en dat het nog maar de vraag is of mijn eindexamenreis wel doorgaat. Ik merk dat ik er vaker ruzie door krijg met mijn ouders. Ik heb laatst gewoon flink lopen huilen omdat ik er zo ontzettend van baal.’

"Ik zie al sinds maart nauwelijks mensen."

Ibi (20) studeert elektrotechniek aan de TU Delft. Ook hij merkt de gevolgen van corona. ‘Ik had al niet heel veel vrienden, maar met college zat je dan tenminste nog met gasten die je kent en met wie het gezellig is. Vooral na collega. Maar dat is er nu niet meer, omdat alles online gaat. Nog los van de kwaliteit van die colleges, zit ik dus nu gewoon de hele tijd thuis. Ik woon zelf niet in Delft, dus ik zit echt apart van de rest. Ik woon sinds een tijdje op kamers. Dat is op zich prima, maar ik heb hier niet veel contact. In de zomer was ik ook voorzichtig. Concreet zie ik al sinds maart nauwelijks mensen. Ik merk dat dat me absoluut wat doet. Ik ben bijna blij als ik boodschappen ga doen, iets waar ik normaal gesproken een hekel aan heb. Maar een tochtje naar Albert Heijn is nu bijna een uitje. Ik merk ook dat ik slechter slaap, misschien doordat ik ook niet meer naar de vereniging kan waar ik normaal gesproken sport. Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld. Het is saai, het is deprimerend, het is alleen.’

"Enkele weken geleden merkte ik dat ik down werd."

Rosalia (19) werkt sinds twee maanden als au-pair. In haar geboorteland Colombia had ze grote plannen om haar tijd in Nederland te gebruiken om veel van Europa te zien. Maar dat plan is in duigen gevallen. Reizen is praktisch onmogelijk, maar de lol is er ook wel af om dat te gaan doen. ‘Door Parijs lopen met een mondkapje terwijl delen van de stad uitgestorven zijn is niet echt mijn idee van Europa leren kennen. Ik ben echt aangewezen op het gezin waar ik verblijf en waarvoor ik werk. Ze zijn erg lief voor me, maar ik heb nog nauwelijks een netwerk hier. Uitgaan is er zeker nu niet bij. Ik zit dus vrijwel de hele tijd thuis, heb alleen contacten online en met mijn werkgevers. En hoewel die aardig zijn, heb ik geen behoefte om daar de hele tijd in de huiskamer te zitten. Ik kom vanuit een hele andere bedoeling en die valt in duigen. Ik probeer nu in elk geval wat delen van Nederland te zien. En ik sport veel buiten. Enkele weken geleden merkte ik dat ik down werd door al die berichten over stijgende besmettingscijfers. Ik hoop dat sporten me een beetje positieve vibe geeft.’

"Een belangrijke fase in ons leven gaat in eenzaamheid voorbij."

Willem (21) heeft net een bestuursjaar achter de rug. Een jaar waarbij hij in het centrum van de belangstelling van alles en iedereen stond. Want als lid van een bestuur ben je iemand. Hij had zich er op voorbereid in een zwart gat te vallen, maar dit is wel heel heftig. ‘Ik kan niet naar college, mijn ouders wonen te ver weg om er vaak heen te gaan. Bovendien wil ik dat niet, ik woon toch zelfstandig. Maar enkele van mijn vrienden hebben zelfs hun kamer opgezegd omdat ze toch geen live colleges hebben. En dat betekent automatisch dus geen gezellige etentjes, geen borrels, kortom geen dingen die een studententijd zo leuk maken. Want veel mensen zijn weg! Ik merk dat het meer met me doet dan ik dacht. Ik word minder actief op sociaal gebied, blijf veel op mijn kamer. Laatst heb ik ook voor het eerst in jaren flink zitten smoken (blowen, redactie) omdat ik zo’n ontzettend klotengevoel had. Ik denk dat dit voor veel mensen die niet stabiel zijn echt het laatste duwtje richting een depressie is. Een belangrijke fase in ons leven gaat in eenzaamheid voorbij.’

"Mijn opa en oma zie ik nauwelijks."

‘Ik vind het een heel rare tijd’, vertelt Linda (12), die in het laatste jaar van de basisschool zit. ‘Ik ga wel gewoon naar school, maar gewoon is het niet. Thuis is het anders, omdat we nergens naartoe gaan en er geen mensen thuis komen. Mijn vader en moeder vinden het niet fijn dat er mensen meekomen van school of dat ik met vriendinnetjes mee ga naar hun huis. Mijn oma en opa zie ik nauwelijks en als ik ze zie, houden we afstand. Het is zo raar. Ik merk dat ik ontzettend zin heb om ze te knuffelen, maar dat kan niet. Ik vind dat zo gek! Gelukkig hebben we een hond, Tommy. Die voelt het vaak als ik me een beetje alleen voel. En mijn hond kan ik wel knuffelen. Hockeyen kan gelukkig ook, maar niet zoals het normaal gaat. Direct naar het veld, direct weer naar huis. Zo gaat het op dit moment. We gaan binnenkort aan de slag met de musical, maar misschien gaat die wel niet door. We willen natuurlijk wel publiek!’

* De namen in dit artikel zijn gefingeerd. De geïnterviewde jongeren wilden niet met hun echte naam worden vermeld.