In de praktijk: Nauwkeurig maatwerk voor automonteur in wording

Weblogbericht | 07-07-2022 | voor Jeugd & Gezin

Simon is nu 15 jaar en heeft sinds het begin van groep 7 ernstige angst voor school. Tot die tijd ging het best goed, al had hij wel veel bevestiging nodig en was hij erg bang om fouten te maken. Monique: ‘In de zomervakantie, nog voordat hij naar groep 7 ging, vertelde hij dat hij zo bang was voor de middelbare school. Hij was net 11! Wat ik ook deed of zei, de angst werd alleen maar groter.

Eenmaal weer naar school ging het goed mis. Elke ochtend zat hij huilend in de klas, hij kon het niet stoppen. “Ik voel emotie in mijn keel, ik kan het niet tegenhouden”, zei hij er zelf over. De kinderen, de leerkracht, iedereen was heel lief en begripvol, maar het hielp niet. Van half negen tot 10 uur huilde hij non-stop. Dan had hij het onder controle, zoals hij het zelf noemde.’

Thuis

Na enige tijd belde de school dat het echt niet meer ging, dat Simon doodongelukkig was en dat het huilen ook te veel stoorde in de klas. ‘Dat begreep ik natuurlijk ook. Ik heb hem daarop thuisgehouden. In overleg met de leerplichtambtenaar is toen besloten dat hij na de herfstvakantie weer rustig zou opbouwen en alleen die dingen zou doen die hij zelf wilde. Dat waren de gymlessen, twee keer per week om 11 uur.

Dat was ook niet de oplossing want nu had hij zo veel verdriet omdat het hem niet lukte om naar school te gaan. Hij wilde het echt zo graag. De angst en de spanning sloegen op z’n spieren waardoor hij heel moe en slap werd. De jeugdarts was prettig en nam ons heel serieus. Zij regelde een doorverwijzing naar de GGZ. Dat was een drama, ik heb Simon daar nooit naar binnen gekregen. Er was alleen maar blinde paniek.’

Uit de verf

Ondertussen gaat Monique zelf op zoek en komt in contact met Uit de verf, een organisatie voor begeleiding en coaching van kinderen en volwassenen door middel van kunst en sport. Dat blijkt een schot in de roos. ‘Nog voordat het persoonsgebonden budget rond was, ging Alowies, de eigenaar van Uit de verf, met Simon aan de slag. Eén uur per week wandelen in de Drunense duinen. Er was direct een klik.’

‘Uiteindelijk werd een zorgboerderij geopperd waar dan na verloop van tijd onderwijs aan toegevoegd zou kunnen worden. Dat wordt de Mekkerbek, 3 uur per week. Mooie plek, fijne begeleider, maar de paniek en de angst bleven. Ik mocht niet van het erf af. Na verloop van tijd kreeg hij iets meer zelfvertrouwen en kon ik weg gaan en brachten zijn begeleiders hem thuis.

Aan leren kwam hij echter niet toe, daar was geen ruimte voor in zijn hoofd. Daarom vroeg ik of de 3 uur zorgboerderij omgezet konden worden naar 3 uur Uit de verf. In de hoop dat we dan ook een klein beetje onderwijs zouden kunnen aanbieden. Dat werd goedgekeurd. Een stagiair van een pedagogische hbo-opleiding kwam aan huis om les te geven.

Het was schokkend om te merken hoe ver alles was weggezakt. Doordat de angst zijn hoofd vulde, was Simon bijna alles vergeten wat hij op school geleerd had.’

Rode Bosbes

Dan komt de Rode Bosbes in Drunen in beeld, een speciale klas bij een gewone basisschool (van scholenstichting Scala – red.) voor kinderen die vastlopen door overgevoeligheid en angsten. De klas bestaat uit 12 kinderen tussen de 8 en 12 jaar oud en heeft twee leerkrachten. ’s Morgens van half negen tot half elf werken de kinderen met de ouders op school aan hun schoolwerk, dan gaan de ouders naar huis en gaan ze met elkaar aan de slag met creatieve vakken en sport. Een hele dag per week zijn ze buiten in een educatief natuurpark waar de kinderen spelen, leren en ontdekken.

‘In het begin hield Simon het maar een kwartier vol. Alles was te spannend. Dus dan gingen we weer naar huis. Dat heeft echt maanden geduurd. Er is in die periode nooit één verwijt geweest vanuit school. De leerkrachten ware echt schatten, gaven hem alle ruimte en benoemde alleen wat goed ging.’

Corona was een uitkomst voor Simon. Iedereen was thuis, iedereen kreeg thuisonderwijs. Hij was voor ’t eerst in lange tijd geen uitzondering meer.

VSO

Ondertussen werd Simon te oud voor het basisonderwijs en kijkt Monique samen met de Rode Bosbes en andere betrokkenen naar vervolgonderwijs. Dat wordt VSO Parcours, waar ze hem direct in een groep willen plaatsen. Monique twijfelt en gaat het gesprek aan. Zij heeft het idee dat 1 op 1-onderwijs als start beter zou zijn. Ook de begeleiders van Uit de verf zijn die mening toegedaan. Maar de beslissing is gemaakt en dus start hij in september 2021 in een groep op Parcours.

‘Jouke, de stagiair van Uit de verf gaat mee als zijn begeleider. Meer dan heel even in de klas zijn is in het begin niet haalbaar. Heel langzaam hebben we dat kunnen opbouwen naar een uur per dag. Simon was echt trots. En toen kwam de klap. School besluit dat 1-op-1-onderwijs toch beter is en Simon moet stoppen in de klas. Dat ging helemaal mis, hij had juist het gevoel dat het goed ging. Intens verdrietig was hij. School heeft hier echt een inschattingsfout gemaakt, ze hadden hem direct 1-op-1-onderwijs moeten aanbieden.’

Stage

Inmiddels heeft Simon 1-op-1-onderwijs van een superjuf zoals Monique zegt. Met haar deelt hij ook zijn grote droom: automonteur worden. Terwijl school onderzoekt of een jongen van net 14 op stage mag, komt via de zus van Simon de eigenaar van een klein autobedrijf in beeld. Hij wil wel proberen Simon wat te leren over het autovak. Dat blijkt een gouden greep.

Al snel wordt het een officiële stage vanuit Parcours, worden er papieren getekend en krijgt Simon een stagebegeleider vanuit school. ‘Vorige hadden we een laatste gesprek voor de zomer en dat was alleen maar positief. Simon is weliswaar erg gesloten wat soms lastig is, maar hij is een harde werker en zeer gemotiveerd.'

Tot nu toe ging Simon naast zijn stage nog 3 uur per week naar Parcours. Richting Entree-onderwijs moet dat verder opgebouwd worden en dat is spannend. ‘We staan nu voor de keuze van 6 uur per week met één ander kind of meteen in een klas van 15. We zijn er nog niet uit, maar ik wil in elk geval voorkomen dat hij weer zo ernstig overbelast raakt. Ik heb besloten hierover nog een keer rustig met de leerplichtambtenaar te praten die destijds ook goed heeft meegedacht over maatwerkoplossingen.’

Wat behulpzaam was en is volgens Monique:

• Hulpverleners die werken met hun hart en buiten de kaders durven denken
• Leerkrachten die open-minded zijn
• Een garage-eigenaar die de gok waagt. Dat zouden meer bedrijven moeten doen
• De voetbaltrainer die hem nooit op de bank heeft laten zitten, ook al waren zijn spieren nog zo zwak en slap en had hij 0 energie

En: ‘Als een kind thuis komt te zitten gaan alle alarmbellen rinkelen bij de instanties: hoe krijgen we hem zo snel mogelijk weer terug naar school? De druk die dat veroorzaakt is niet goed. Er is geen rust om even een stap terug te doen en rustig na te denken. Er is ook zo veel oordeel over hoe je kind zou moeten zijn, dat er iets mis is als hij niet aan de norm voldoet.'

Ieder kind is goed zoals ie is en ieder kind is de moeite waard!